Fizyka w służbie mikrobiologii

 

Fizyka jest nieodłącznym partnerem medycyny już od XIX wieku. Jednak za prawdziwy początek nowoczesnej fizyki i inżynierii biomedycznej uważa się końcowe lata XIX wieku – rok 1895 – odkrycie promieniowania X przez Konrada Wilhelma Roentgena (ur. 27 marca 1845 w Lennep, zm. 10 lutego 1923 w Monachium – laureat pierwszej Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki 1901 rok) oraz rok 1898 kiedy to Maria Skłodowska Curie (ur. 7 listopada 1867 w Warszawie, zm. 4 lipca 1934 w Passy – dwukrotna laureatka Nagrody Nobla 1903 i 1911) i Piotr Curie (ur. 15 maja 1859 w Paryżu, zm. 19 kwietnia 1906 – laureat Nagrody Nobla 1903) odkryli pierwiastki promieniotwórcze.

[Czytaj dalej…]

Campylobacter jejuni

Campylobacter jejuni to najczęstsza przyczyna zakażeń układu pokarmowego, wyprzedzająca o kilka długości Salmonellę i Clostridium perfringens. Rezerwuarem patogenu jest drób. Szacuje się, że ponad dwie trzecie mięsa kur i indyków jest zakażona tą mikroaerofilną, niefermentującą, Gram-ujemną bakterią. W związku z tym hodowcy dokarmiają swoje „pociechy” metronidazolem. Okazuje się, że zabijają w ten sposób komensala ptaków – bo Campylobacter jejuni jest naturalnym elementem mikrobiomu koścca ptaków hodowlanych. Do niedawna zastanawiano się, dlaczego kurczaki mają tak słabe kości, mimo iż są faszerowane biodostępnym wapniem wraz z całą gamą hormonów do obsługi rozrostowej.

[Czytaj dalej…]

Meropenem we wlewie ciągłym w walce ze szpitalnym zakażeniem płuc.

Zakażenia szpitalne stanowią poważny problem terapeutyczny w leczeniu krytycznie chorych. Bardzo ważnym elementem leczenia jest uzyskanie odpowiedniego stężenia antybiotyku w miejscu zakażenia i utrzymanie go przez odpowiedni czas. Jednym ze sposobów osiągnięcia takiego celu jest podawanie antybiotyków w ciągłym wlewie dożylnym.

         Jednym z elementów przemawiających za podawaniem antybiotyków we wlewie ciągłym jest to, że skuteczność antybiotyków beta – laktamowych powyżej

4 – 5 – krotnego przekroczenia wartości MIC dalej nie wzrasta. Zatem wysokie stężenie leku, które przewyższa pięciokrotnie wartość MIC, obserwowane tuż po podaniu antybiotyku w bolusie, jest nieuzasadnione z punktu widzenia działania przeciwbakteryjnego, a może jedynie nasilić skutki uboczne.

         Badania wykazały skuteczność meropenemu stosowanego w terapii zapalenia płuc:

  • 1g podawany w trzygodzinnym wlewie powtarzanym co 8 godzin
  • 2g podawane w trzygodzinnym wlewie powtarzanym co 8 godzin (dla bakterii średniowrażliwych na meropenem)

         Zakażenia szpitalne stanowią jeden z podstawowych problemów terapeutycznych, nie tylko oddziałów intensywnej terapii, ale także oddziałów chirurgicznych, hematologicznych i onkologicznych. Rozwój zakażenia może prowadzić do posocznicy. Posocznica w najgroźniejszej postaci ciężkiej sepsy czy wstrząsu septycznego nadal obarczona jest ryzykiem zgonu sięgającym 50-60%

Dane na podstawie „Forum zakażeń” 2012;3(3):139-143

Iwona Kozak-Wnuczek

Anna Krupa 

Zabójcze plagi

Przyznam szczerze, że w pewnym wieku (dziecięcym) wyrosłem z zainteresowania historią w szkole. Przyczyną była analiza porównawcza. Lub raczej jej namiastka – po zestawieniu tych samych wydarzeń interpretowanych przez różnych autorów odrzuciła mnie niejaka „stronniczość” zależna od światopoglądu twórcy podręcznika. W książce do biologii brakowało, co prawda, kilku ważnych informacji w temacie ewolucjonizmu, czy behawioryzmu społecznego. Na fizyce poskąpiono wiedzy o kwantach i strukturze kosmosu. Ale, bez wątpienia, historia i przedmioty pokrewne budziły największą nieufność. Pozostał prosty schemat nauki: kto/kiedy/co, bez wnikania w pobudki.

Podążając schematem: Imperium Hiszpańskie dostarczyło bakterie na nowo odkryte tereny na przełomie wieków XV i XVI.

[Czytaj dalej…]

Superbakterie

WHO opracowało listę najgroźniejszych lekoopornych bakterii. Spis został przedstawiony na szczycie G20 w Niemczech. Celem przedsięwzięcia było zwrócenie uwagi rządzących na potrzebę zwiększenia nakładów na badania w kierunku wynalezienia nowych antybiotyków. Eksperci WHO wielokrotnie powtarzali o nadejściu „ery postantybiotykowej”, w której ewolucja mikroorganizmów jest tak szybka, że stanowi zagrożenie powstania szczepów, których nie będzie można leczyć dostępnymi terapeutykami. Jak to możliwe? Ekspozycja szybko ewoluującego organizmu na substancję bójczą powoduje powstanie wąskiego sita przesiewowego. Zmiana garnituru genowego (dowolna, od mutacji po transdukcję) powodująca adaptacje w takich warunkach jest zmianą kluczową, gwarantującą przeżycie a organizmy przeżyłe wykazują cechy założcielskie – od nich pochodzą linie oporne na antybiotyki.

Pospolite infekcje przeradzają się w zabójcze plagi. Niedawno opisano przypadek, w którym pacjentkę zabiła karbapenemo-oporna Klebsiella.

Dr Marie-Paule Kieny z WHO zwróciła uwagę, na fakt iż antybiotyko-oporność osiągnęła „alarmujące proporcje” a arsenał w wojnie z patogenami drastycznie się wyczerpuje. „Jeśli pozostawimy kreację leków wyłącznie w rękach wolnego rynku, nowoczesne leki nie powstaną na czas” przekonywała rządzących G20. Światowa Organizacja Zdrowia utrzymuje stanowisko, w którym zaleca skupienie badań na naglących potrzebach klinicznych a nie na gałęziach, w których osiąga się profity.

Oto lista WHO, brak prątka gruźlicy tłumaczony był niedawnym wdrożeniem innowacyjnej terapii.

Najwyższe zagrożenia:

  • Enterococcus faecium (wankomycyno-oporny)
  • Staphylococcus aureus (z opornością na methycylinę, wankomycynę i inne)
  • Helicobacter pylori (odporny na clarithromycinę)
  • Campylobacter spp. (odporny na fluoroquinolony)
  • Salmonellae (odporne na fluoroquinolony)
  • Neisseria gonorrhoeae (oporna na cefalosporynę oraz fluoroquinolony)

Pozostałe zagrożenia:

  • Streptococcus pneumoniae (odporny na penicyliny)
  • Haemophilus influenzae (ampicillino-oporny)
  • Shigella spp. (odporna na fluoroquinolony)

Thanks to: Michelle Roberts (https://twitter.com/michroberts)

 

Maciej Smutek

Antybiotykoterapia empiryczna

Na postawie „Przewodnika antybiotykoterapii szpitalnej” str. 45

Terapia empiryczna

Polega na podaniu antybiotyku u chorych z podejrzeniem zakażenia:

przy braku:

  • znajomości czynnika etiologicznego (istnieje tylko domniemanie na podstawie lokalizacji zakażenia)
  •  wrażliwości na antybiotyki

na podstawie:

  • objawów klinicznych
  • obecności markerów zakażenia (leukocytoza, CRP, poziom prokalcytoniny
  • wyników badań obrazowych

Leczenie zakażeń wywołanych przez pałeczki jelitowe Enterobacteriaeae wytwarzające karbapenemazy

Leczenie zakażeń wywołanych przez pałeczki jelitowe Enterobacteriaeae wytwarzające karbapenemazy

 Od czasu zarejestrowania pierwszego antybiotyku z grupy karbapenemów w 1985 r przez wiele lat szczepy pałeczek Enterobacteriaceae wykazywały pełną wrażliwość na tę grupę antybiotyków. Niestety w ostatnich latach odnotowano gwałtowny wzrost oporności na karbapenemy.

   CRE carbapenem – resistant Enterobacteriaceae

Wiele szczepów CRE wykazuje oporność również na inne grupy antybiotyków co prowadzi do znacznego ograniczenia możliwości terapeutycznych. W takich przypadkach antybiotykiem II rzutu pozostaje tygecyklina należąca do grupy glicycyklin. Ta pochodna minocykliny wykazuje znaczną aktywność przeciwko wielu trudno poddającym się leczeniu mikroorganizmom takim jak: MRSA, VRE Acinetobacter sp. i Enerobacteriaceae w tym CRE.

  • tygecyklina wskazana jest w leczeniu:
  • powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich

  • powikłanych zakażeń wewnątrzbrzusznych

  • nie zaleca się stosowania tygecykliny w monoterapii
  • tygecyklinę najczęściej stosujemy w skojarzeniu z kolistyną lub aminoglikozydami – gentamycyną , (połączenie z amikacyną nie przynosi pożądanych rezultatów terapeutycznych).

 

Informacje uzyskane na podstawie :

„Diagnostic Microbiology & Infectious Disease” Volume 83 Nr 2

Iwona Kozak-Wnuczek

Anna Krupa