Wiarygodność badań laboratoryjnych – TSH

Wiarygodność badań laboratoryjnych, temat ostatnio z różnych przyczyn na topie. Z moich spostrzeżeń, rzadko to jest problem merytoryczny, a o wiele częściej psychologiczny, społeczny, często związany z tzw. popularną wiedzą interpretatora, bo nie ośmieliłabym się powiedzieć, że z niepełną wiedzą osób wykonujących zawody medyczne. Chcę rozwinąć publiczną dyskusję na ten temat. Szczególnie ciekawe pytanie nasuwa mi się, tak z punktu wiedzenia psychologicznego- dlaczego czasami lubimy ( potrzebujemy) podważać kompetencje innych osób? Jakie korzyści otrzymujemy? ,

[Czytaj dalej…]

Instrukcja dla personelu pielęgniarskiego oraz dla pacjentów o standardowym sposobie pobierania moczu do badania.

Uzyskanie odpowiedniej próbki zależy od prawidłowych działań pacjenta, musi on uzyskać ustną lub pisemną informację o pobieraniu moczu .

Instrukcja:

  1. umyj ręce wodą i mydłem,
  2. weź czysty, jednorazowy pojemnik na mocz,
  3. nie dotykaj wewnętrznych powierzchni pojemnika palcami,
  4. umyj zewnętrzne narządy płciowe z okolicą ujścia cewki moczowej wyłącznie, używając ciepłej wody ( bez dodatku środków myjących, odkażających),
  1. oddaj pierwszą porcję moczu do toalety,
  2. drugą porcję moczu oddaj do pojemnika,
  3. pozostałą część moczu oddaj do toalety,
  4. wytrzyj zewnętrzne powierzchnie pojemnika z moczem,
  5. zamknij pojemnik,
  6. podpisz tak pobraną próbkę w czytelny sposób, podając datę i godzinę pobrania,
  7. dostarcz próbkę do  Medycznego Laboratorium Diagnostycznego.

 

 

Najczęstsze błędy przedanalityczne w badaniach gazometrii

Do najczęstszych błędów przedanalitycznych w badaniach gazometrii należą :

  1. Identyfikacja pacjenta – brak lub błędna identyfikacja
  2. Rozcieńczenie próbki
  3. Pęcherzyki powietrza w próbce
  4. Wykrzepianie próbki, skrzepy w próbce – najczęściej w próbkach, które zaraz po pobraniu nie zostały wymieszane.
  5. Hemoliza próbek – chłodzenie w lodzie lub zbyt gwałtowne postępowanie z próbkami grozi rozrywaniem ścian komórkowych krwinek czerwonych
  6. Przedłużone przechowywanie – metabolizm komórek nie ustaje po pobraniu.
  7. Mieszanie – podczas przechowywania próbek dochodzi do ich rozdzielenia, tzn. krwinki czerwone sedymentują. Przed oznaczeniem, celem zapewnienia jednorodności próbek, konieczne jest ich dokładne wymieszanie.

 

Na podstawie materiałów firmy Radiometer

Wpływ fazy przedanalitycznej i analitycznej na wynik badania osadu moczu

Badanie osadu moczu jest jednym z podstawowych badań diagnostycznych, wykonywanym w celu oceny funkcji układu moczowego. Najczęściej badanie osadu moczu wykonywane jest w przypadku dodatniego wyniku erytrocytów, leukocytów, białka lub bakterii w teście paskowym.

Począwszy od momentu pobrania próbki do momentu, kiedy próbka dotrze do laboratorium, wpływ na wynik badania ma:

[Czytaj dalej…]

Zamrażać, nie zamrażać czyli jak przechowujemy materiał do badań

Faza przedanalityczna bardzo często uważana jest za najłatwiejszą część procesu diagnostycznego. Nic bardziej mylnego. Błędy popełniane w czasie jej trwania w wyraźny sposób rzutują na wyniki późniejszych pomiarów. Jednym z aspektów przygotowania materiału jest jego zabezpieczenie i konserwacja do analiz, które z przyczyn niezależnych, muszą być wykonane w terminie późniejszym. Nierzadko w innym laboratorium. Chłodzenie i zamrażanie to rozwiązania rutynowo stosowane przy przechowywaniu materiału do badań i transportu, bardzo często zalecane przez firmy zapewniające osprzęt do oznaczeń. Musimy jednak pamiętać o ograniczeniach tych metod, wynikających z właściwości substancji biologicznych, aby nie wpaść w pułapkę wynikającą z niewłaściwego przygotowania materiału do badań.

[Czytaj dalej…]

Materiał do badań markerów zakażeń

Przeglądając lutowe wydanie LabForum znalazłam artykuł Aleksandra Mazura Znaczenie fazy przedanalitycznej w diagnostyce chorób zakaźnych. Zainteresował mnie on, ponieważ, tak jak w większości innych laboratoriów, u nas też, wykorzystywanym materiałem do oznaczania serologicznych markerów zakażeń jest surowica. Wszyscy znamy zarówno zalety, jak i ograniczenia tego materiału, szczególnie u pacjentów szpitalnych. Autor natomiast proponuje inne rozwiązanie – osocze. Nie tylko proponuje, ale i uzasadnia, dlaczego jest to lepsze, a także tańsze rozwiązanie.
Wydaje mi się, że propozycja ta jest warta zastanowienia. Tylko… jak wszyscy wiemy, wprowadzanie zmian jest trudne.