Zastosowanie oznaczeń FLC w monitorowaniu prowadzonego leczenia
Z uwagi na znacznie krótszy okres półtrwania FLC (2-6 h) niż kompletnych immunoglobulin (IgG-21 dni) ich oznaczenia stały się przydatne w monitorowaniu leczenia chorych z dyskrazjami plazmocytowymi [16]. Odpowiednio wczesna ocena wyników terapii oraz wykrycie niezadawalającej redukcji stężenia FLC może przyczyniać się do rozważenia zmiany sposobu leczenia [17].
W badaniach przeprowadzonych przez Iwama i wsp.[18] wykazano, iż chorzy którzy uzyskiwali normalizację współczynnika w trakcie leczenia osiągali dłuższy czas przeżycia (OS). Podobne wyniki otrzymano w innych badaniach, w których dłuższym przeżyciem charakteryzowali się chorzy, u których już po 2 cyklach leczenia stosunek FLC ulegał normalizacji [19]. W kolejnych badaniach oceniających zmiany stężenia FLC dowiedziono, że redukcja stężenia klonalnych (involved) FLC (iFLC) o 80% w 21 dniu terapii koreluje z osiągnięciem, co najmniej (>VGPR) odpowiedzi [20]. Warte wspomnienia są także prace Mosbauer [21], w których zaobserwowała, że spadek stężenia FLC wyprzedza średnio o 128 dni otrzymanie negatywnego wyniku immunofiksacji. Wykazano także, że zmiany stężenia FLC i beta2mikroglobuliny korelują z ilością plazmocytów w szpiku [22].