W imieniu Werfen Polska, wywołani do odpowiedzi na pytanie zadane przez Administratorkę bloga: „Jak wybrać dobry odczynnik do APTT?”, chcielibyśmy się z Państwem podzielić informacjami na temat odczynników do APTT, oferowanych przez naszą firmę (produkowanymi przez należącą do koncernu Werfen firmę instrumentation laboratory /IL/) jak też i kilkoma ogólnymi uwagami na temat tego testu i trudności z nim związanych.
Jak wiadomo cząsteczki mikroRNA pełnią funkcję potranskrypcyjnych regulatorów ekspresji licznych genów, co ma miejsce we wnętrzu żywych komórek. Udowodniono jednak, że mogą one przedostawać się do środowiska zewnątrzkomórkowego, głównie do krwiobiegu, gdzie krążą w wysoce stabilnej formie. Takie miRNA określane są mianem krążących, a ich obecność stwierdzono m.in. w surowicy/osoczu krwi, ślinie, moczu i mleku. Ponadto, zaburzenia ekspresji krążących mikroRNA w wielu schorzeniach ściśle odzwierciedlają zmiany ich poziomu we wnętrzu komórek, co ma istotne znaczenie z praktycznego punktu widzenia, ponieważ wiąże się ze znacznym uproszczeniem procedur związanych z pobraniem materiału biologicznego do badań oraz technik izolacji miRNA z tego materiału.
Tytuł: Różowa rękawiczka. O tym, jak to, co przeżywamy,ma wpływ na to, jacy jesteśmy
Autor: Ewa Klepacka-Gryz, Jacek Sobol
Wydawca: Helion
Rok: 2015
Książka jest trochę nudna. Porusza jednak ciekawy problem. Mówi o powiązaniu naszego ciała z psychiką i o tym, jak często o powyższym zapominamy W rozgrywce umysł – serce wygrywa zawsze głowa. W ciągu całego naszego życia w ciele blokowane są emocje, które w konsekwencji prowadzą często do różnych dolegliwości bólowych oraz chorób. Książka pokazuje nam, iż są terapeuci pracujący z ciałem poprzez jego obserwację starają się dotrzeć do zablokowanej w nim emocji Szukają pierwotnych przyczyn schorzeń Po jej uwolnieniu problemy zdrowotne często zanikają.
Czytając materiały firmowe znalazłam poniższe informacje dotyczące całkowitych błędów analitycznych.
Wyniki testów sprawdzających poprawność oznaczania mleczanów:
0,3 mmol/L – całkowity błąd analityczny (TEA) 65,1%
1,0 mmol/L TEA 28,1 %
5,0 mmol/L -TEA 10,7%
10,0 mmol/L – TEA 17,0%
15 mmol/L – TEA 14,5 %
25 mmol/L – TEA 18,6 %
Doniesienia literaturowe dostarczają także licznych dowodów dotyczących znaczenia prognostycznego oznaczeń FLC oraz stosunku κ/λ m.in. u chorych z MGUS [26], szpiczakiem bezobjawowym (AMM) [27] oraz aktywną postacią szpiczaka [28,29].
Gammapatia łagodna o niestulonym znaczeniu wykrywana jest u 3–4% osób w wieku >50 l. i u 5% osób w wieku >70. Ryzyko progresji do pełnoobjawowego szpiczaka wynosi 0,5–1% na rok ale uzależnione jest od kilku czynników m.in. stężenia FLC, stężenia i rodzaju białka monoklonalnego oraz ilości plazmocytów w szpiku [9]. W badaniach Rajkumara i wsp. [26] przeprowadzonych na dużej grupie pacjentów z MGUS, ryzyko transformacji do złośliwej gammaptii u chorych z nieprawidłowym stosunkiem κ/λ (<0,26 lub >1,65) wynosiło 17% i 35%, odpowiednio po 10 i 20 latach. Analizując dwa dodatkowe czynniki ryzyka tj. stężenie białka monoklonalnego (>1,5 g/dl) oraz typ białka-M inny niż IgG, stwierdzano wzrost ryzyka do 58% w ciągu 20 lat. W grupie gdzie żaden z czynników niekorzystnych nie był osiągany ryzyko transformacji było na poziomie 5%.
Z uwagi na znacznie krótszy okres półtrwania FLC (2-6 h) niż kompletnych immunoglobulin (IgG-21 dni) ich oznaczenia stały się przydatne w monitorowaniu leczenia chorych z dyskrazjami plazmocytowymi [16]. Odpowiednio wczesna ocena wyników terapii oraz wykrycie niezadawalającej redukcji stężenia FLC może przyczyniać się do rozważenia zmiany sposobu leczenia [17].
W badaniach przeprowadzonych przez Iwama i wsp.[18] wykazano, iż chorzy którzy uzyskiwali normalizację współczynnika w trakcie leczenia osiągali dłuższy czas przeżycia (OS). Podobne wyniki otrzymano w innych badaniach, w których dłuższym przeżyciem charakteryzowali się chorzy, u których już po 2 cyklach leczenia stosunek FLC ulegał normalizacji [19]. W kolejnych badaniach oceniających zmiany stężenia FLC dowiedziono, że redukcja stężenia klonalnych (involved) FLC (iFLC) o 80% w 21 dniu terapii koreluje z osiągnięciem, co najmniej (>VGPR) odpowiedzi [20]. Warte wspomnienia są także prace Mosbauer [21], w których zaobserwowała, że spadek stężenia FLC wyprzedza średnio o 128 dni otrzymanie negatywnego wyniku immunofiksacji. Wykazano także, że zmiany stężenia FLC i beta2mikroglobuliny korelują z ilością plazmocytów w szpiku [22].
Standardowymi metodami stosowanymi w celu wykrycia i określania rodzaju białka monoklonalnego u pacjentów z podejrzeniem gammapatii monoklonalnej są elektroforeza (SPE) i immunofiksacja (IFE) surowicy oraz moczu. U nawet 95% chorych, u których w przebiegu gammapatii monoklonalnej produkowana jest kompletna cząsteczka immunoglobulinowa, można zaobserwować wyraźną nadprodukcję FLC [10,11,12] (Ryc.3A). W badaniach Mead i wsp. [13] stwierdzono, iż nieprawidłowy stosunek FLC κ/λ występował u 84%, 92% i 94% chorych z obecnym białkiem-M odpowiednio typu IgG, IgA, IgD. Przeprowadzone badania wykazały, że łączne wykonywanie SPE i IFE oraz oznaczeń FLC w surowicy jest wystarczające we wstępnym rozpoznawaniu dyskrazji plazmocytowych. Wyjątek stanowią pacjenci z amyloidozą oraz chorobą łańcucha lekkiego (Ryc.3B), u których zaleca się wykonywanie badań w surowicy jak i moczu.
W 2001 roku po raz pierwszy do praktyki hematologicznej zostało wprowadzone badanie wolnych łańcuchów lekkich (FLC-ang. free light chain) w surowicy krwi [1]. Fizjologicznie łańcuchy lekkie kappa i lambda syntezowane są w określonym niezmieniającym się nadmiarze w stosunku do łańcuchów ciężkich. Ich produkcja jest o około 40% większa. Zbędne wolne łańcuchy lekkie usuwane są na zewnątrz plazmocytów i obecne są w surowicy. W wyniku filtracji w kłębuszkach nerkowych dostają do kanalików proksymalnych, gdzie ulegają reabsorpcji i metabolizmowi. W stanie zdrowia wydalanie FLC wraz z moczem jest niewielkie (1-10 mg/dobę) [2,3].
Następne cztery posty będą poświęcone głównie wolnym łańcuchom lekkim. Wszystkie są autorstwa Macieja Korpysza. Ponieważ literatura odnosi się do wszystkich, najpierw umieszczam piśmiennictwo. Później posty.
Ostatnio miałam problemy z zakresami referencyjnymi dla mleczanów. Dziś otrzymałam poniższą informację z firmy:
Wartości referencyjne dla mleczanów w ostatnich latach ulegały wielu zmianom. Wynika to z trudności oszacowania ich dla pacjentów leżących i tzw. normalnie funkcjonujących. W ciągu dnia ta wartość może być inna niż bezpośrednio po nocnym spoczynku. Według ostatnio przyjętych kryteriów wygląda to następująco:
– Dorośli (bezpośrednio po nocnym spoczynku), krew żylna – 0,6 – 1,4 mmol/l
– Dorośli (bezpośrednio po nocnym spoczynku), krew tętnicza – 0,36 – 0,75 mmol/l
– Dzieci 7-15 lat, krew pełna żylna – 0,6 – 0,9 mmol/l
– Dzieci 1-7 lat krew pełna żylna – 0,8 – 1,5 mmol/l
– Noworodki, niemowlęta, krew pełna żylna ,1-12 mcy – 1,1 – 2,3 mmol/l
Bibliografia TIETZ 2012 (str. 2156), Soldin 2011 (str. 156).