Cytokina wytwarzana głównie przez monocyty i makrofagi oraz w mniejszym stopniu przez fibroblasty, komórki śródbłonka, limfocyty T i B, keratynocyty, chondrocyty oraz komórki owodni. Głównym czynnikiem pobudzającym wydzielanie IL-6 jest IL-1 oraz interferony, TNFa, liposacharydy (LPS) oraz wirusy.
W stanach zapalanych stężenie IL-6 w surowicy istotnie wzrasta, nawet 100-krotnie. Z tego względu IL-6 uważana jest za wczesny i czuły, choć niespecyficzny marker reakcji zapalnej. IL-6 stymuluje ekspresję białek ostrej fazy w wątrobie, zwłaszcza CRP. Doniesienia literaturowe potwierdzają znaczącą rolę IL-6 w rozwoju chorób zapalnych (zapaleniu otrzewnej, jelita grubego, ostre zapalenie trzustki, reumatoidalnym zapaleniem stawów), infekcyjnych lub urazowych (ciężkie oparzenia, choroby tkanki łącznej, martwica).
Ważną rolę IL-6 udowodniono w patogenezie i rozwoju chorób nowotworowych. Uważa się, iż IL-6 ułatwia rozrost guza poprzez hamowanie apoptozy komórek oraz indukcję angiogenzey w obrębie guza. Zwiększone stężenie IL-6 stwierdzono w przebiegu chorób nowotworowych macicy, płuca, jelita grubego, nerki, piersi i innych. Wykazano korelację rozwoju oporności komórek raka piersi na chemioterapię wraz ze wzrostem poziomu IL-6. Wykorzystanie IL-6 jako markera prognostycznego proponuje się poza rakiem jelita grubego i piersi dla przebiegu raka trzustki, białaczek limfatycznych, chłoniakach.
Badania eksperymentalne wykazały, że IL-6 uwalniana jest gwałtownie ok. 60 minut po urazie a podwyższone jej stężenie stwierdza się w krwi obwodowej 12 – 48 godzin po urazie. Obecność interleukiny-6 w krwi obwodowej można wykazać u większości pacjentów z posocznicą a wartość jej stężenia może stanowić wskaźnik prognostyczny przebiegu choroby.
Na podstawie przeprowadzonych badań aktywności IL-6 w ogólnoustrojowej reakcji zapalnej o typie wstrząsu septycznego przyjęto graniczną wartość stężenia tej cytokiny w surowicy krwi 250 pg/ ml jako wskazującą na czynną endotoksemię.