Czarna ospa we Wrocławiu -1963

zaraza

JERZY AMBROZIEWICZ

Zaraza

Wydawnictwo Dowody na Istnienie 2016

Ostatnia w Polsce epidemia ospy prawdziwej (zwanej czarną ospą) wybuchła latem 1963 roku we Wrocławiu. Została przywieziona przez Polaka wracającego z Indii. Był nim oficer SB Bonifacy Jedynak. 2 czerwca zgłosił się do szpitala MSW przy ul. Ołbińskiej, gdzie po konsultacjach z Zakładem Medycyny Tropikalnej w Gdańsku błędnie zdiagnozowano u niego malarię. Po krótkim pobycie w szpitalu wyzdrowiał i w połowie czerwca został wypisany do domu. W rzeczywistości przywiózł w swoim organizmie wirusa ospy prawdziwej, którym zdążył zarazić w czasie pobytu w separatce w szpitalu tylko jedną osobę – salową, która stała się wtórnym źródłem epidemii. Od wspomnianej salowej, która zachorowała na łagodną odmianę ospy prawdziwej, zaraziła się jej córka – pielęgniarka. Od salowej zaraził się również jej syn, następnym zarażonym był lekarz, u którego salowa szukała porady. W żadnym z tych przypadków choroby nie rozpoznano jako ospy prawdziwej, wysypkę przypisywano zaś ospie wietrznej. Zachorowało 99 osób, (w tym 25 pracowników służby zdrowia), z których siedem zmarło (4 osoby to personel medyczny). Miasto zostało na kilka tygodni sparaliżowane i odcięte od reszty kraju.

Walka z epidemią to przede wszystkim, zamknięcie trzech szpitali, które stały się ogniskami choroby. Podjęto też decyzję o wprowadzeniu szczególnych rygorów w mieście: przymusowej kwarantannie, izolacji osób podejrzanych o kontakty z zarażonym, leczeniu w zamkniętych szpitalach, obowiązkowych szczepieniach pod groźbą odpowiedzialności karnej. Tym, którzy nie chcieli podporządkować się wprowadzonym przepisom groziły wysokie grzywny, a nawet więzienie.

Sytuację tę  opisał w swojej książce Zaraza Jerzy Ambroziewicz. Jest to powieść reporterska, a właściwie świetnie napisany kryminał medyczny. Najpierw chora pielęgniarka, problemy z diagnozą, jej śmierć, (pierwotnie za przyczynę zgonu uznano rzadki typ białaczki), a potem, zgodnie z regułą Alfreda Hitchcocka, napięcie tylko rośnie.

Bardzo dobra książka. Nie tylko opisuje okoliczności medyczne, walkę z epidemią, ale także sytuacje psychiczne, w których musi odnaleźć  się człowiek, gdy spotyka go coś, czego nigdy by się nie spodziewał. Należy też, szczególnie pamiętać, iż był to upalny rok 1963.

Na podstawie książki w 1971 roku powstał film. Reżyserował go Roman Załuski. Przeciwnie do książki, która ma świetne recenzje, filmu nikt nie poleca.

  1. Skutkiem pośrednim epidemii był ogólnopolski zakaz odbywania w 1963 roku corocznych sierpniowych pielgrzymek na Jasną Górę, wydany przez ówczesne władze nie tylko w odniesieniu do mieszkańców Wrocławia, ale także pozostałych regionów Polski. Innym pośrednim skutkiem było przyspieszenie opracowania i uchwalenia ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych (13 listopada 1963).
    https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Epidemia_ospy_we_Wrocławiu_(1963)

Dodaj komentarz